Nomaden en Monniken

Eindelijk weer een internetcafe. Het was even zoeken, want bij de meeste cafees moet je een digitale ID-kaart hebben. Hier gaat alles prima, en de reis loopt natuurlijk weer anders dan gepland. Toen we de bus van Chengdu naar Danba probeerden te boeken bleek die niet te rijden. Dus toen zijn we maar naar Kanding gegaan. Dit keer wel een goed hostel met yakburgers, Tibettaanse inrichting en nog een reisgenoot: Djun, een 63-jarige bioloog uit Japan.

We waren van plan om naar Danba te gaan, maar de eigenaar vertelde dat Tagong zijn favoriete plek in China is. Ok, dus wij daar maar heen. Tagong is een hoogvlakte en ligt op 3800 m. En toevallig bleek daar een festival te zijn wat maar 1x per jaar plaats vindt (highlight volgens de LP). De monniken gaan verkleed en voeren de hele dag voorstellingen met dans en gebeden op. Daarbij dragen ze kleurrijke outfits en bizarre maskers die verschillende beschermgoden voor stellen. Uit de hele omgeving waren mensen naar Tagong gekomen, allemaal in hun beste kleding. Omdat het festival er was, was het hostel helemaal volgeboekt. De familie heeft voor ons de woonkamer omgebouwd tot slaapkamer, het zijn zulke lieve mensen hier.

De dag na het festival zijn we met motoren naar een nomadenkamp gegaan: 1,5 uur door prachtige landschappen. We sliepen bij Dawah, Doloh en hun twee kinderen, op ~ 4000m. Achter hun tent lag een heuvel met daarop duizenden gekalligraffeerde leistenen. Iets verderop was iemand aan het werk om gebeden op de stenen de beitelen: dat moet jaren en jaren hebben gekost. Verder hebben we vooral gezien hoe de familie leeft. 's Avonds werden de baby-yaks de tent in gedreven dus we hebben samen met 30 kleine yakjes avondeten gehad. Twee van ons sliepen met de familie in de tent en de andere twee in een kleine tent ernaast. Het was erg koud en 's nachts liepen er allerlei wilde honden rond de tent - dus ik durfde niet naar het toilet (= de bosjes). De volgende dag, na een ontbijt van slappen melkthee en een deegbol ben ik terug naar Tagong gelopen: 8 uur door de heuvels. Halfverwege had ik geen water meer, dus ik ben gestopt bij het (enige) klooster. Daar kreeg ik yak-butter tea: slappe, zoute thee met veel boter erin (ongeveer 1/4 van de kom). De monniken waren erg nieuwsgierig, dus ze kwamen allemaal kijken. Daarna weer verder gelopen. De laatste twee uur waren niet zo mooi en ik werd constant achtervolgd door bijen. Dus toen ik een lift kon krijgen op een motor was dat fijn. Alleen... de jongen/man begon te vragen of ik met hem naar bed wilde en nee was blijkbaar niet genoeg om op te houden met vragen. Dus ik ben weer afgestapt en heb het laatste stuk toch gaan lopen. En het was niet eens zo'n mooie wilde nomade, tsss..

Over die motoren gesproken: iedere man zou er spontaan van in een midlifecrisis raken. En alle nomaden hebben er een, dat wil zeggen de mannen. Ik ben tot nog toe maar een vrouw met een motor tegengekomen. En bij monniken moet je je wat anders voorstellen dan we in NL gewend zijn: ze dragen grote, hippe zonnebrillen, hebben allemaal een goed mobieltje en je komt ze regelmatig op de motor of voetballend tegen. Monniken gaan hier het klooster / de school in als ze vrij jong zijn. En ze houden van lachen en zijn nieuwsgierig, dus niet zo serieus als bij de Christenen of Moslims.

Gisteren ben ik met mijn nieuwe reisgenoot Federico (Italie) naar Ganzi gekomen: 12 uur in een schuddende bus. Het leek Afrika wel. Onderweg stopt de bus af en toe zodat er mensen in en uit kunnen stappen, en om eten te halen. De weg was fantastisch: we moesten een pas en een hoogvlakte over en de weg slingerde door groene dalen met hier en daar een dorpje en wat terrasbouw. Eenmaal in Ganzi bleken we aan de rand van de stad gedropt te zijn, in plaats van bij het busstation. Een hotel vinden was dan ook niet makkelijk, maar gelukkig waren we met z'n tweeen. We zitten nu in het beste hotel van de stad, voor ~ 7 euro p.p. Met douche en toilet, dat is hier helemaal niet zo gewoon. In Ganzi zijn twee mooie kloosters, en verder is het een grote chaos. Het doet meer aan India denken. Ook zijn er hier veel bedelaars, die had ik nog niet eerder gezier in China. Voor mijn is deze stad te vies&stoffig, dus morgen probeer ik met de bus of minibus naar Maniongo (Maniango) te gaan, en te proberen daar met paarden naar een meer te gaan. En daarna door naar Dege. Hopelijk krijg ik geen last van hoogteziekte, want we moeten een pas van 5000m over. Voorlopig blijf ik in ieder geval in het Tibettaanse gebied, het is hier mooi en de mensen zijn erg vriendelijk.

OK, dit was het voorlopig weer. Ik hoop in Dege weer internet te vinden, mar dat blijft lastig. Veel liefs aan iedereen. Tashi Deleh!