Bussen, minibussen en sky burial

Reizen is hier een vak apart. Ondertussen ben ik vanuit Dege naar Litang gegaan. Het busstation is meestal makkeijk te vinden: zoek de hoogste concentratie schreeuwende mensen. Het ticketoffice daarentegen is niet altijd zo zichtbaar. In Dege zat het bijvoorbeeld een heel stuk verder in de straat. En soms kan of wil de kaartjesverkoper niets anders dan "no" zeggen: heel constructief als je bus naar Ganzi bijna vertrekt. Gelukkig was de buschauffeur meer behulpzaam. Vanuit Ganzi ben ik met minibusjes naar Litang gereisd. Met de officiele bus ben je twee dagen onderweg, en met minibusjes 7 uur. Ten minste, dat wordt je lachend beloofd. Uiteindelijk duurde de reis 12,5 uur omdat we een uur te laat vertrokken, de chauffeur drie uur pauze wilde halfverwege, en er eerst een graafmachine moest komen om een landslide op te ruimen. De vering ontbreekt hier trouwens in de meeste bussen en de locals roken de hele reis door - natuurlijk het liefst met de ramen dicht. Maar nu ben ik dan eindelijk in Litang. Meteen besloten om een paar dagen te blijven en uit te rusten van het heen en weer reizen. Litang is niet bijzonder mooi, maar wel relaxt. De straten zijn breder, waardoor je niet heel de dag file en schreeuwende mensen om je heen hebt. En je kan koffie krijgen, de slechtste tot nog noet in China maar nog niet zo slecht als die in Florida. Beter alternatief is Lhasa sweet tea: zoete thee met melk - die vandaag overigens zout bleek te zijn.

De eerste dag hier heb ik wat rondgelopen en ben ik naar het klooster geweest. De 3e dalai lama heeft hier gewoond. Zoals bij bijna alle kloosters in Chinees Tibet, waren ze druk aan het bouwen. Gelukkig was het resultaat wel mooi: binnen is iedere vierkante meter bedekt met houtsnijwerk en schilderingen. Ook een met wat onprettige voorstellingen van de hel - ik wist niet dat de Buddhisten daar ook aan doen. Een monnik nam me mee naar de ruimte waarde kunstenaars aan het werk waren: de houtsnijder zat reliefen uit te beitelen, verschillende schilders waren bezig symbolische voorstellingen af te maken en er stond een gigantische Buddha in de stijgers. Heel bijzonder om te zien hoe ze al die mooie dingen maken. Rondom het klooster waren de monniken (vanaf ~ 8 jaar) buiten aan het spelen. Het blijft toch raar om monniken te zien gillen en rennen en grapjes met elkaar uit te zien halen. Je wordt wel vrolijk van al dat lachen en al die kleuren rood, oranje en geel.

Hoewel Litang niet bijzonder mooi is, is de omgeving dat wel. Litang ligt op 4014m en is omringd door heuvels met graslanden waar je urenlang kunt wandelen. Ondertussen heb ik een nieuwe reisgenoot: David uit de VS - hij geeft hier Engelse les via het Peace Corps en houdt ook van wandelen. Stuk gezelliger met z'n tweeen en jammer dat ik hem niet een stuk eerder ben tegengekomen. Dus wij en nog een meisje uit Slowakije waren gisteren een stukje de heuvels in gelopen, via een route langs de locatie van de sky burial. Bij een sky burial wordt het lichaam van de overleden persoon in stukken gesneden en aan de gieren gevoerd. Gelukkig was het donderdag, en dan vindt er geen sky burial plaats. Er waren wel heel veel gieren, dus wij vragen aan de monnik of we dichterbij konden komen - geen probleem volgens hem. Toen we dichterbij liepen bleken ze de gieren te voeren, en toen we nog dichterbij kwamen zag ik opeens dat dat voeren gebeurde met een menselijk lichaam. Argh! Het enige wat ik liever niet wilde zien hier in Litang. Het was al in de middag dus het meeste vlees was (gelukkig) al op. De persoon die het lichaam "begraaft" was nog bezig met alle botten fijn te hakken met een bijltje, zodat dat ook nog gevoerd kon worden. Inclusief de schedel. Tikje onsmakelijk. Omdat we niet uitgenodigd waren voor de sky burial, vond ik het wat ongepast om te staan kijken - de mensen hier stellen het vaak ook niet op prijs als je dat doet als toerist. En bovendien hoef ik dit ook niet per se te zien. De Slowaakse vond het echter mateloos fascinerend. Ik zie vooral nu nog steeds dat bloederige geraamte liggen.

Morgen ga ik naar een paardenrace hier in de buurt. Ieder jaar wordt er in Litang een paardenracefestival gehouden. Dit jaar is het helaas afgelast, erg jammer want het schijnt een van de meest indrukwekkende dingen in China te zijn. Maar blijkbaar gebeurt er morgen toch wat in een klein dorpje in de heuvels - geen idee hoe groot, lang, of bijzonder want er zijn alleen geruchten. Ik ga proberen of ik met wat andere mensen een jeep kan huren om naar het festival te gaan. Overmorgen vertrek ik richting het Yadin Nature Reserve: drie heilige bergen waar je omheen kunt wandelen. Waarschijnlijk is er geen internet - elektriciteit en stromend water begint hier al moeilijk te worden. Dus tot over een week of anderhalf wanneer ik vanuit Lijiang terugvlieg naar Chengdu.