Een tempel voor boeken

Jawel, echt waar. Een tempel voor boeken. Alleen maar voor boeken. Ik ben nu in Dege, bijna op de grens met Tibet. Hier staat het Printing Monastry. Er wordt gedrukt, gelijmd, bebonden en gebeden voor de boeken. In het Printing Monastry ligt de grootste collectie oude Tibettaanse geschriften: zo'n 320.000 houten tafelen met tekst. Zo'n 70% van wat er bestaat. En iedere dag worden deze boeken nog gedrukt. Schijnbaar zo'n 2500 per dag. De mannen (alle 12) die dit doen moeten dan ook ontzettend hard werken. Gelukkig is er een speciale god die ze beschermt tegen aardbevingen, voor brand hebben ze heel veel brandblussers. Het is zo indrukwekkend om rij na rij van kasten vol houten tafelen te zien, de meeste waarschijnlijk honderden jaren oud. Dit maakt de wat minder leuke vorige dagen weer helemaal de moeite waard!

Federico en ik waren namelijk vol verwachtingen naar Manigango (ja, de vorige versie was verkeerd getikt) gereisd. Dit zou een mooi 1-straats wild-west stadje zijn met een meer dat minstens even mooi zou zijn dan die ten noorden van Chengdu. Zowel het stadje als het meer vielen tegen. Het meer is mooi, maar ook weer niet zo mooi. En op 4000 m leven hier gewoon nog muggen. En het stadje is ontzettend armoedig en loopt vol met bedelaars. Maar dan ook echt vol. Iedereen probeert de toeristen op een vervelende manier op te lichten, niet echt relaxed. Gelukkig hadden we goed onderhandeld over de prijs van de bedden. En dat mocht ook wel. Dit is het smerigste hotel wat ik ooit gezien heb: de lakens waren waarschijnlijk maanden niet gewassen, er was geen water om te wassen of tanden te poetsen, de vloer van onze kamer was al lang niet geveegd (laat staan gedweild), je moet uitkijken niet uit te glijden over alle rochels in de gang en in het toilet lagen verse en minder verse hopen te wachten. Dat bordje "please flush after use" werd blijkbaar goed genegeerd. 's Nachts probeerde iemand tot drie keer toe in te breken in onze kamer en de hele nacht werd er geschreeuwd en getoeterd.

In plaats van een dag extra in Manigango te blijven, wilde ik meteen doorreizen naar Dege en Federico naar Yushu. De bus was de dag ervoor 5 uur te laat, dus ik was al voorbereid op lang wachten. Door alle smerigheid en ellende buiten had ik niet echt zin om rond te gaan lopen, dus ik heb in de hotellobby gewacht. Waar de receptioniste overigens haar afval zo op de grond van de lobby gooide en er niet meer naar omkeek. Wel leuke mensen ontmoet. Eerst een groep die Mt. Chola ging beklimmen (~ 6200 m). Ik werd meteen uitgenodigd om mee te gaan naar base camp, maar helaas had ik de dag ervoor iets verkeerds gegeten en was ik nogal slap. Balen! Daarna een groep Nederlandsers, waarvan een van de dames bij mij om de hoek bleek te wonen. Vervolgens een groep Chinezen met wie ik uitgebreid op de foto moest. En daarna vier Chinese vrienden die me een lift aanboden naar Dege. De bus was al drie uur te laat, dus ik hoefde er niet lang over na te denken. Met z'n allen zijn we met een jeep over de pas naar Dege gereden. De pas is 5050 m dus ademen was moeilijk boven, gelukkkig geen last van hoogteziekte. En in Dege meteen een hotel met douche genomen om alles te wassen. Over busreizen gesproken: Marieke, ik wou dat ze hier die 80 km/uur op de highway haalden. Hier op de highway gaan we eerder 30 km/uur, sommige stukken soms 50 km/uur. De bus heeft geen vering, en wij buitenlanders worden iedere keer zonder pardon achterin gedumpt. Op de bergpassen is het altijd spannend: de bus moet af en toe een stuk achteruit langs de afgrond om een auto of vrachtwagen te passeren.

Ik wilde vanuit Dege eigenlijk naar een klooster in de bergen lopen, over een bergpas van 4600 m. Jammergenoeg kon ik hier niemand vinden die daar ook zin in had. Achteraf bleek dat niet zo erg, want er lopen veel wilde honden rond. O ja, en 4600 m betekent hier wat anders dan in de Alpen: sneeuw en ijs begint hier pas rond 4500.
Morgen ga ik weer terug naar Ganzi om daarna door te reizen naar Litang. Ik kan ook binnendoor van Dege naar Litang, maar dan moet je op sommige stukken soms een paar dagen op vervoer en mooi weer wachten. Ik zou Ganzi liever vermijden, maar een wat kortere reistijd is ook wel fijn. Dus morgen weer die pas van 5050 m over, dit keer niet in een luxe jeep... Ik heb vandaag wel weer iemand ontmoet om mee verder te reizen: David uit de VS - woont nu in China.

En heel erg bedankt voor al jullie leuke reacties! :-)