Cultuurshock
Door: Geiske
Blijf op de hoogte en volg Geiske
13 Augustus 2010 | China, Dali
Gisteren heb ik de slechtste busreis ooit gemaakt. Ik was hoopvol vertrokken uit het hostel in Shangri-La, met mijn kaartje voor de snelle bus. Reistijden zijn hier een fractie van die van een week geleden, dankzij vlak asfalt - dus dat beloofde een relaxte, niet-stuiterende 7-uur durende busreis te worden. Niet dus. Aangekomen bij de bus bleek ik in het oudste exemplaar in heel China te zitten. De zitting en leuning waren compleet versleten, en tussen mijn stoel en die voor me zat ongeveer 20 cm. Niet genoeg om m'n benen tussen te proppen. Na een paar minuten had ik door dat er wat fout was: ik zat niet in de snelle bus, maar in de bus die overal stopt. En ik had niet het kaartje voor de bus die in Dali centrum stopt, maar degene die je aan de rand van de stad dropt. De dame van wie ik het kaartje kocht sprak vloeiend Engels, dus ik ben voor het eerst in China genaaid - toch niet slecht na meer dan een maand. Na een kwartier had m'n rug het gezien, maar toen moest ik nog 8 uur. Aangekomen aan de rand van Dali probeerde de minibuschauffeur me op te lichten, dus ik ben naar het centrum gaan lopen. Het hostel waar ik heen wilde bleek verdwenen, een tweede hostel had alleen tweepersoonskamers a 3x zo duur wat ik wilde betalen. Het derde hostel had z'n dorms opgeheven. Dus na anderhalf uur lopen met zware rugzak kwam ik ietwat verlept aan bij het laatste hostel - de slechtste Lonely Planet review. Het meisje van de receptie stond erop dat ik eerste een kop thee dronk voordat ze me registreerde, wat een ontvangst :-) Het hostel is fantastische: goedkope dorms, schone lakens, hete douche met veel water en voor het eerst in weken ruik ik het toilet niet van ver af.
Hier in Dali ben ik een cultuurshock. Na weken in Tibettaans gebied waar bijna geen buitenlanders zijn, loopt het hier vol met Westerse en Chinese toeristen. Of het hostel een toilet heeft, is geen vraag maar een gegeven. Elektriciteit, stromend (heet) water en internet zijn overal. Geen stof, straat na straat toeristenwinkels, westers eten en koffie, en meer dan 1 persoon per dag die Engels spreekt. De toeristen hier zijn anders: ze consumeren de omgeving en souvenirs. Niet echt op zoek naar iets echts, en de gesprekken zijn oppervlakkig. De locals zijn alleen gericht op verkopen. Ik zou er zo 50 ruilen voor de mensen die ik in het noorden tegenkwam. Toch lukt het Dali om een relaxte sfeer te houden. Gelukkig, want dit is mijn laatste stop voordat ik terugreis naar NL - via Lijiang en Chengdu. En wat helemaal goed is: ze hebben hier een boulderwand. Die ga ik na het schrijven van dit stuk zoeken.
De afgelopen week was geweldig. Eerst bij Litang in de buurt naar een paardenfestival geweest. Wilde nomaden in hun beste outfit op kleine pittige paardjes. De paarden hebben twee toestanden: stilstaan of rengalop op volle snelheid. De nomaden (dat wil zeggen de mannen - emancipatie is hier nog niet doorgedrongen) schieten met pijl en boog vanaf de paarden, rapen sjaals op van de grond en racen tegen elkaar. En tot slot gaan de degenen die durven uit het zadel hangen: voet in een van de stijgbeugels, horizontaal, het hoofd 10 cm van de grond. Om daarna weer in het zadel te gaan zitten. Dat gaat niet altijd goed, waardoor de ruiter met 1 voet in de stijgbeugel rakelings langs de grond schuurt. De menigte moet regelmatig achter een paard aanrennen om de ruiter te redden. Het is een wonder dat niemand gewond is geraakt. De mensen waren zo vriendelijk en lief. En nieuwsgierig, niet alleen de kinderen maar ook de mannen en vrouwen. De vrouwen zagen er fantastisch uit, en ik zou de omaatjes zo mee naar huis willen nemen. Omaatjes betekent hier trouwens wat anders dat in NL. Het leven is hier zo hard dat ze er met 40 vaak al versleten uit zien. Maar niet breekbaar, de Tibettanen zijn trotse en sterke mensen.
Vanaf Litang ben ik naar Yadin Nature Reserve gereisd, met vier Israeliers. Vriendelijk onder elkaar, maar ze maken het reizen zo moeilijk. Overal waar ze komen is het een lange stroom van gunsten vragen, afdingen en veel te ver pushen. De mensen zijn binnen een paar minuten geirriteerd, waardoor er niets meer mogelijk is. Ik heb nog niet zo moeilijk gereisd hier. Andere Israeliers bleken ook wat moeite te hebben met deze groep, dus hopelijk zijn zij de uitzondering. Dankzij hun gezeur, wilde de hosteleigenaar in Yadin ons niet naar de ingang van het park brengen. Dus 45 minuten bergaf lopen. Yadin Nature Reserve zelf was prachtig: drie heilige bergen van ~6000m. Zo ruig en stijl dat ze nog nooit beklommen zijn. Ik wilde rond een van de bergen lopen. Een tocht van 11 uur (zonder pauzes), die in twee stukken te doen is door in een tenthotel te slapen. Alleen was het tenthotel er niet meer en ik heb geen kampeerspullen bij me, damn! Gewoon rondlopen tussen de dennebomen, langs een gletsjermeer en een grasvlakte was ook prachtig. Na Yadin ben ik via Daocheng naar Shangri-La gereisd. Het landschap verandert van hoogvlakte en dennebossen naar rijstvelden en loofbomen. Geen traditionele huizen meer, maar Chinees beton. En de geur van Eucaliptus met ongefilterde uitlaatgassen in plaats van kruiden en yakpoep. In Shangri-La deel 1 van de cultuurshock: zo veel toeristen. En de nieuwste "oude stad" ooit gezien: 15 jaar. Alles is nep. De souvenirs komen veelal uit India. Maar de pizza is hemels. Hij smaakt naar pizza! Dat klinkt gek, maar de Chinezen zijn meesters in namaken - ook van ons eten. Ze weten alleen niet hoe het smaakt. Dus je kunt hier muffins kopen die er heerlijk uit zien, maar van binnen een kleverige oliemassa zijn. En ik heb van iemand gehoord dat hij fruitsalade met thousand-island-dressing kreeg - omdat dat er uit ziet als yoghurt of slagroom. En de slechtste koffie in jaren gedronken - die was wel nep. Maar nog niet zo slecht als de koffie die ik ooit in Florida kreeg.
Vandaag rust ik uit van de busreis van gisteren en ga ik de boulderwand zoeken. De komende dagen hoop ik te kunnen klimmen (geen idee wat het kost en of er meer mensen zijn), fietsen rond het meer waar Dali aan ligt, en mijn koffieverslaving weer op te pakken. Ik ben nog niet helemaal gewend aan het idee dat ik over een week weer in Nederland ben. Ik probeer deze week nog een laatste keer te mailen - dat is wat lastig want wij buitenlanders mogen hier de internetcafees niet in. En Dali is gericht op rijke toeristen die hun eigen laptop mee hebben. Veel liefs in ieder geval!
Hier in Dali ben ik een cultuurshock. Na weken in Tibettaans gebied waar bijna geen buitenlanders zijn, loopt het hier vol met Westerse en Chinese toeristen. Of het hostel een toilet heeft, is geen vraag maar een gegeven. Elektriciteit, stromend (heet) water en internet zijn overal. Geen stof, straat na straat toeristenwinkels, westers eten en koffie, en meer dan 1 persoon per dag die Engels spreekt. De toeristen hier zijn anders: ze consumeren de omgeving en souvenirs. Niet echt op zoek naar iets echts, en de gesprekken zijn oppervlakkig. De locals zijn alleen gericht op verkopen. Ik zou er zo 50 ruilen voor de mensen die ik in het noorden tegenkwam. Toch lukt het Dali om een relaxte sfeer te houden. Gelukkig, want dit is mijn laatste stop voordat ik terugreis naar NL - via Lijiang en Chengdu. En wat helemaal goed is: ze hebben hier een boulderwand. Die ga ik na het schrijven van dit stuk zoeken.
De afgelopen week was geweldig. Eerst bij Litang in de buurt naar een paardenfestival geweest. Wilde nomaden in hun beste outfit op kleine pittige paardjes. De paarden hebben twee toestanden: stilstaan of rengalop op volle snelheid. De nomaden (dat wil zeggen de mannen - emancipatie is hier nog niet doorgedrongen) schieten met pijl en boog vanaf de paarden, rapen sjaals op van de grond en racen tegen elkaar. En tot slot gaan de degenen die durven uit het zadel hangen: voet in een van de stijgbeugels, horizontaal, het hoofd 10 cm van de grond. Om daarna weer in het zadel te gaan zitten. Dat gaat niet altijd goed, waardoor de ruiter met 1 voet in de stijgbeugel rakelings langs de grond schuurt. De menigte moet regelmatig achter een paard aanrennen om de ruiter te redden. Het is een wonder dat niemand gewond is geraakt. De mensen waren zo vriendelijk en lief. En nieuwsgierig, niet alleen de kinderen maar ook de mannen en vrouwen. De vrouwen zagen er fantastisch uit, en ik zou de omaatjes zo mee naar huis willen nemen. Omaatjes betekent hier trouwens wat anders dat in NL. Het leven is hier zo hard dat ze er met 40 vaak al versleten uit zien. Maar niet breekbaar, de Tibettanen zijn trotse en sterke mensen.
Vanaf Litang ben ik naar Yadin Nature Reserve gereisd, met vier Israeliers. Vriendelijk onder elkaar, maar ze maken het reizen zo moeilijk. Overal waar ze komen is het een lange stroom van gunsten vragen, afdingen en veel te ver pushen. De mensen zijn binnen een paar minuten geirriteerd, waardoor er niets meer mogelijk is. Ik heb nog niet zo moeilijk gereisd hier. Andere Israeliers bleken ook wat moeite te hebben met deze groep, dus hopelijk zijn zij de uitzondering. Dankzij hun gezeur, wilde de hosteleigenaar in Yadin ons niet naar de ingang van het park brengen. Dus 45 minuten bergaf lopen. Yadin Nature Reserve zelf was prachtig: drie heilige bergen van ~6000m. Zo ruig en stijl dat ze nog nooit beklommen zijn. Ik wilde rond een van de bergen lopen. Een tocht van 11 uur (zonder pauzes), die in twee stukken te doen is door in een tenthotel te slapen. Alleen was het tenthotel er niet meer en ik heb geen kampeerspullen bij me, damn! Gewoon rondlopen tussen de dennebomen, langs een gletsjermeer en een grasvlakte was ook prachtig. Na Yadin ben ik via Daocheng naar Shangri-La gereisd. Het landschap verandert van hoogvlakte en dennebossen naar rijstvelden en loofbomen. Geen traditionele huizen meer, maar Chinees beton. En de geur van Eucaliptus met ongefilterde uitlaatgassen in plaats van kruiden en yakpoep. In Shangri-La deel 1 van de cultuurshock: zo veel toeristen. En de nieuwste "oude stad" ooit gezien: 15 jaar. Alles is nep. De souvenirs komen veelal uit India. Maar de pizza is hemels. Hij smaakt naar pizza! Dat klinkt gek, maar de Chinezen zijn meesters in namaken - ook van ons eten. Ze weten alleen niet hoe het smaakt. Dus je kunt hier muffins kopen die er heerlijk uit zien, maar van binnen een kleverige oliemassa zijn. En ik heb van iemand gehoord dat hij fruitsalade met thousand-island-dressing kreeg - omdat dat er uit ziet als yoghurt of slagroom. En de slechtste koffie in jaren gedronken - die was wel nep. Maar nog niet zo slecht als de koffie die ik ooit in Florida kreeg.
Vandaag rust ik uit van de busreis van gisteren en ga ik de boulderwand zoeken. De komende dagen hoop ik te kunnen klimmen (geen idee wat het kost en of er meer mensen zijn), fietsen rond het meer waar Dali aan ligt, en mijn koffieverslaving weer op te pakken. Ik ben nog niet helemaal gewend aan het idee dat ik over een week weer in Nederland ben. Ik probeer deze week nog een laatste keer te mailen - dat is wat lastig want wij buitenlanders mogen hier de internetcafees niet in. En Dali is gericht op rijke toeristen die hun eigen laptop mee hebben. Veel liefs in ieder geval!
-
13 Augustus 2010 - 06:20
Kirstin:
Hee Geiske! Geniet lekker van je alweer laatste week. Je komt zo te horen helemaal afgetraind terug, mooie wandelbenen en boulderarmjes. Dan dus snel een keer klimmen!
ps Wat een ellende met die muffins, het zou verboden moeten worden... -
13 Augustus 2010 - 07:02
Evelijn:
He lieve Geiske,
Ik zit hier op mijn werk achter mijn computer met een 'acceptabel' kopje koffie.
Ik vind het heel leuk om je weer te zien volgende week, maar eerlijk gezegd geniet ik heel erg van je reisverslagen en had ik het leuk gevonden om daar nog wat langer van te kunnen genieten...
Wat zou ik graag met je om die berg wandelen en naar zo'n paardenfestival gaan...
-
13 Augustus 2010 - 07:18
Mieke:
ha die geis,
Zorg wel dat je deze dagen weer een beetje in de buurt van de 7a's komt he :-)
Ik loop je net mis in NL maar kijk uit naar september. LIefs MIeke -
13 Augustus 2010 - 07:19
Guusje:
Ola Reiziger!! Ik sluit me graag aan bij Evelijn. Het kopje koffie smaakte ineens een stuk beter na je verhalen over nep koffie!!
Beleef en geniet lekker van de chinese cultuur!
Knuf
Esz -
13 Augustus 2010 - 08:09
Femke:
hoi Geiske! geniet ervan (je kan gauw genoeg weer echte koffie drinken;)) tot snel!! liefs -
13 Augustus 2010 - 11:42
Hanny:
Hoi Lieverd,
Jammer, jammer dat het er weer bijna op zit, maar zo te lezen komt er vast een vervolg. Behalve die rot-bus en dat uren lang bepakte lopen zou ik direct mee willen! Klein yakje mee? -
15 Augustus 2010 - 07:15
Mark En Marieke :
Heb net t hele bericht voorgelezen aan Mark die gezellig naast mij zit. Wat een mooi verhaal weer. Wow, ik herken veel van mijn reis in china. Vooral dat eten. Veel plezier, je laatste week en een goeie reis terug. Veel liefs, Mark en Marieke -
16 Augustus 2010 - 11:36
Guus:
Hee meis,
En hoe was de bouldermuur in china? Lekker uitgeleefd?
Goede reis terug alvast!! En na mijn vakantie lekker bijpraten met een kopje goede koffie en lekkere muffin ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
